‘We zijn allemaal gewone mensjes’ (1982)

In 1982 plaatste Panorama een aantal interviews met kampeerders van Helios. Fons van Loveren stuurde de interviews in, zodat iedereen ze nu nog kan lezen.

‘We zijn allemaal gewone mensjes, dus doen we ook doodgewoon’

Fred van der Erf (54) is bovenal bescheiden en daarom doet hij zijn best om zijn bijdrage aan het reilen en zeilen in het Heliosdorp zo onbetekenend mogelijk af te schilderen. Er mag hier dus beslist niet worden opgemerkt dat hij als enige vanalles organiseert, wél dat er een heel clubje mensen werkt aan: het jaarlijkse slotfeest, de wekelijkse klaverjasavond, de bingo, de kinderdisco, de sportevenementen, enzovoort, enzovoort.

‘Maar’, zegt Truus, zijn vrouw, ‘ ’t is een organisator. En dat komt ook door zijn werk.’ (Fred is opleidingsmedewerker bij Fokker).

Duidelijk is in elk geval dat Fred aan het strandkamp is verslingerd. Truus zou nog wel wat van de wereld willen zien. Ze is al een paar keer van armoe alleen naar Spanje gegaan en ze zou ook nog wel naar dat familielid in Zuid-Afrika willen, dat haar al een paar keer heeft uitgenodigd, maar Fred wil niet hè.

‘Nee’, zegt Fred, ‘al die sores. Maanden van tevoren moet je boeken. En inpakken, pfff. Geef mij deze tent maar. Misschien als ik ‘m niet had, dat ik er anders over dacht…’

Inmiddels staat Truus Fred braaf terzijde als er wat voor de gemeenschap moet worden gedaan. Op de klaverjasavond staat ze achter de bar in de verenigingstent, het dorpshuis zogezegd, waar vanwege het ontbreken van een drankvergunning wordt gewerkt met twee soorten consumptiebonnen: mét prik en zónder prik. ‘Voelt u ‘m?’

Er valt nog veel aardigs te vertellen over Fred, bijvoorbeeld dat hij niet alleen na de oorlog zeven jaar heeft ingewoond bij zijn schoonouders, maar ook op het strand vijf jaar met die schoonouders één tent heeft gedeeld. Is het niet alleen al daarom een bijzondere man, die Fred? al zegt hij: ‘Ach, we zijn allemaal doodgewone mensjes en we proberen het hier allemaal ook doodgewoon te houden.’